Εαρινό.

Μπαίνω στο σπίτι. Δεν ανάβω φώτα. Μου αρκεί το φως που μπαίνει από το παράθυρο. Λες και φοβάμαι μήπως χαθεί η μαγεία. Το μυαλό μου είναι τόσο άδειο και τόσο πλημμυρισμένο την ίδια στιγμή. Έχω μείνει άναυδη από την ένταση του συναισθήματος. Δεν βρίσκω λέξεις ούτε για να σκεφτώ. Μια εικόνα και ένα βουητό μόνο. Ανοίγω το παράθυρο, έξω μυρίζει Άνοιξη. Ψάχνω γι’ αστέρια, δε βλέπω κανένα. Κοιτάω τους λίγους ανθρώπους που περνούν. Κρυώνω αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον, να παλέψω να το εξηγήσω όλο αυτό. Όλοι είναι απασχολημένοι. Είμαι μόνη. Συνήθως το απολαμβάνω, σήμερα με πονάει. Θέλω να προφυλάξω τον εαυτό μου, να υψώσω ένα τείχος, να κρατήσω μία υποτυπώδη άμυνα. Δεν μπορώ. Είμαι παραδομένη άνευ όρων. Είμαι πιο αδύναμη από ποτέ. Ψάχνω να κρατηθώ από κάπου. Ψάχνω κάτι που θα λύσει τον κόμπο στο στομάχι μου έστω προσωρινά. Βάζω μουσική. Κάπως καλύτερα. Κοιτάω την ώρα. Μένω έκπληκτη. Έχουν περάσει δύο ώρες που γύρισα σπίτι και είναι λες και πέρασαν δέκα λεπτά. Πρέπει να κοιμηθώ σύντομα για να ξυπνήσω αύριο νωρίς. «Αυτό ήταν.», σκέφτομαι και με πλημμυρίζουν δάκρυα ευγνωμοσύνης. «Έφτασε η στιγμή να διαβάσω την «Εαρινή Συμφωνία».»
 

Κι αυτό που θα ήθελα περισσότερο: 

Αφού τη διαβάσω, 

να σου γράψω κάτι στην πρώτη σελίδα 

και να αφήσω το βιβλίο έξω από την πόρτα σου.