Είμαι στο σταθμό περιμένοντας το λεωφορείο και σκέφτομαι. Σταθμοί. Λεωφορεία και τρένα. Ταξίδια που αρχίζουν και τελειώνουν. Άνθρωποι. Αναρωτιέμαι
ποια ιστορία να κρύβει ο καθένας τους. Σμιξίματα, αποχαιρετισμοί, ανυπομονησία
και δάκρυα, χαράς, λύπης, συγκίνησης.
Ζωή. Αυτό
συμβολίζουν για μένα οι σταθμοί: τη ζωή.
Από ένα
σταθμό ξεκίνησαν όλα και για εμάς, θυμάσαι; (Τον ίδιο σταθμό όπου κάποιους
μήνες αργότερα έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο κλαίγοντας.) Πόσο αθώες ήμασταν
μέσα στην απόλυτη άγνοιά μας. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να
φανταστούμε τι θα επακολουθούσε; Φύγαμε με γέλια και επιστρέψαμε με δάκρυα, πιο
ευτυχισμένες και ζωντανές από ποτέ.
Και η νέα
μας περιπέτεια, η συνέχεια εκείνης της πρώτης, από ένα σταθμό θα αρχίσει και σε
ένα σταθμό θα τελειώσει. Ποιος ξέρει τι εμπειρίες και συναισθήματα θα κουβαλάμε
στις αποσκευές του γυρισμού…
Σ’ ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε
και γιατί ήσουν πάντα εκεί, στα δύσκολα αλλά και στα συγκλονιστικά όμορφα,
μάρτυρας ότι συνέβησαν. Σ’ ευχαριστώ προκαταβολικά και γι’ αυτά που έρχονται,
γι’ αυτά που μας περιμένουν στην επόμενη γωνία και που θα τα ζήσουμε πάλι μαζί…
"Δεν με πειράζει έτσι είναι το παιχνίδι
βάλε τη μάσκα σου γι' ακόμα ένα ταξίδι
στα δίχτυα του έρωτα όσοι έχουνε πιαστεί
μόνο στα λάθη τους θα μείνουνε πιστοί"
