Πληρότητα.

Λένε ότι η ευτυχία είναι στιγμές.

Πλέον το νιώθω και η ίδια.

Βιώνω την ευτυχία στον ήλιο που μπαίνει όταν ανοίγω το παντζούρι το πρωί.

Στον καφέ και στο τάβλι μετά το μάθημα.

Στο γέλιο μέσα στο αμφιθέατρο.

Στο καναπέ μου στον οποίο σχεδόν κάθε βράδυ κοιμάται κάποιος φίλος μου.

Στο ηλιοβασίλεμα που βλέπω όταν πηγαίνω στο απογευματινό μάθημα.

Στους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που γνωρίζω κάθε μέρα. 

Στον κόκκινο τοίχο του σπιτιού μου.

Στο "shalom" που λέω όταν τελειώνω το μάθημα εβραϊκών.

Αρχίζω να χαράζω τις αναμνήσεις μου στην πόλη των ονείρων μου. Τί παραπάνω να ζητήσω;

Mal du depart.

Mal du depart

Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς
τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων,
καὶ θὰ πεθάνω μιά βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές,
χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.

Γιὰ τὸ Μαδράς, τὴ Σιγγαπούρ, τ' Ἀλγέρι καὶ τὸ Σφὰξ
θ’ἀναχωροῦν σὰν πάντοτε περήφανα τὰ πλοῖα,
κι ἐγώ, σκυφτὸς σ' ἕνα γραφεῖο μὲ χάρτες ναυτικούς,
θὰ κάνω ἀθροίσεις σὲ χοντρὰ λογιστικὰ βιβλία.

Θὰ πάψω πιὰ γιὰ μακρινὰ ταξίδια νὰ μιλῶ•
οἱ φίλοι θὰ νομίζουνε πὼς τὰ 'χω πιὰ ξεχάσει,
κι ἡ μάνα μου, χαρούμενη, θὰ λέει σ' ὅποιον ρωτᾶ:
« Ἦταν μιὰ λόξα νεανική, μὰ τώρα ἔχει περάσει ...»

Μὰ ὃ ἐαυτός μου μιὰ βραδιὰν ἐμπρός μου θὰ ὑψωθεῖ
καὶ λόγο, ὡς ἕνας δικαστὴς στυγνός, θὰ μοῦ ζητήσει,
κι αὐτὸ τὸ ἀνάξιο χέρι μου ποὺ τρέμει θὰ ὁπλιστεῖ,
θὰ σημαδέψει, κι ἄφοβα τὸ φταίστη θὰ χτυπήσει.

Κι ἐγώ, ποὺ τόσο ἐπόθησα μιὰ μέρα νὰ ταφῶ
σὲ κάποια θάλασσα βαθιὰ στὶς μακρινὲς Ἰνδίες,
θά’χω ἕνα θάνατο κοινὸ καὶ θλιβερὸ πολὺ
καὶ μιὰ κηδεία σὰν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων τὶς κηδεῖες.

Νίκος Καββαδίας.
Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «Μαραμπού», ἔκδ.4η Ἄγρα, Ἀθήνα 1990.

Για τα νεκρά όνειρα και για τα όνειρα που αργοσβήνουν.
Άκουσέ το εδώ.

Οι σιωπές των κραυγαλέων.

Άλλαξαν οι καιροί.

Κάποτε -και γυρνώ πίσω στο χρόνο-

οι βυζαντινοί γράφαν δημοκρατία

κι εννοούσαν οχλοκρατία.

Σήμερα λέμε οχλοκρατία

κι εννοούμε δημοκρατία.

Είμαστε Όχλος. Αγέλη. Κοτέτσια.

Έχουμε τη μυρωδιά του στάβλου,

τις συνήθειες του κορακιού.

Είμαστε ξέμπαρκα γελάδια

που άλλοτε τρέχουμε κι άλλοτε στέκουμε

να μας στραγγίξουν.

Κι όλα για το τίμιο γάλα.

Μια στ'αριστερό βυζί και μια στο δεξί.

Όποιο βολέψει καλύτερα.

Για το τίμιο γάλα.

Πρέπει όμως να μεταμορφωθούμε σε ελέφαντες.

Στέρεψε από νόημα η ζωή μας.

Η τέχνη κι πολιτική

απλώς λέξεις κι αριθμοί.

Η ίδια μας η ζωή ένα νταβατζιλίκι.

Πληρώνουμε νταβατζιλίκια στ'αυτονόητα,

νταβατζιλίκια στ'ανθρώπινα.

Η αγνότητά μας κατάντησε

ένα νταβατζιλίκι.

Στέρεψε η ζωή μας από έμπνευση.

Γέμισε ο κόσμος γραφικούς:

φασίστες, σατανιστές, χαρτορίχτρες, γκουρού.

Όλα γίναν ένα.

Στέρεψε η ζωή μας από έρωτα.

Πρόστυχες σκηνές και πρόστυχες εικόνες.

Δεν έχουμε τίποτα να αγαπήσουμε.

Παντού η εξουσία.

Μας έκλεψε και την αγάπη.

Θα'ρθει όμως η μέρα που ο άντρας θα πεθαίνει

γερμένος στο πλευρό της γυναίκας.

Κι εκείνη τα μάτια της θα κλείνει

δίχως να περιμένει δικαίωση απ'τη μοίρα.

Πάνω στο πλευρό του άντρα.

Για τον άντρα που αγάπησε.

Η γυναίκα που αγαπήθηκε.

Κι αν προσεύχομαι,

σημαίνει σκέφτομαι το νόημα της ζωής,

ας έχει περισσέψει μέχρι τότε

στον πλανήτη Γη

έστω κι ένα μικρό κλωνάρι.

Χρήστος Νεδελκόπουλος

"Οι σιωπές των κραυγαλέων"

Σατραπεία.

Τί συμφορά, ἐνῶ εἶσαι καμωμένος    
γιά τά ωραία καί μεγάλα ἔργα    
ἡ ἄδικη αὐτή σου ἡ τύχη πάντα    
ἐνθάρρυνσι κ' ἐπιτυχία νά σέ άρνεῖται·    
νά σ' ἐμποδίζουν εὐτελείς συνήθειες,    
καί μικροπρέπειες, κι ἀδιαφορίες.    
Καί τί φρικτή ἡ μέρα πού ἐνδίδεις    
(ἡ μέρα πού ἀφέθηκες κ' ἐνδίδεις),    
καί φεύγεις ὁδοιπόρος γιά τά Σοῦσα,    
καί πιαίνεις στον μονάρχην Ἀρταξέρξη    
πού εὐνοϊκά σέ βάζει στήν αὐλή του,    
καί σέ προσφέρει σατραπεῖες καί τέτοια.    
Καί σύ τά δέχεσαι μέ ἀπελπισία    
αὐτά τά πράγματα ποὺ δὲν τὰ θέλεις.    
Ἄλλα ζητεί ἡ ψυχή σου, γι' ἄλλα κλαίει·    
τὸν ἔπαινο του Δήμου καί τῶν Σοφιστῶν,    
τὰ δύσκολα καὶ τ' ἀνεκτίμητα Εὗγε·    
τὴν Αγορά, τὸ Θέατρο, καί τούς Στεφάνους.    
Αὐτά ποῦ θὰ στὰ δώσει ὁ Ἀρταξέρξης,    
αὐτά ποῦ θὰ τὰ βρεῖς στὴ σατραπεία·    
καὶ τί ζωὴ χωρὶς αὐτά θὰ κάμεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

------------------------------------

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να μην ενδώσω και να μην ακούω τις σειρήνες...
Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα...

Καλό μήνα...

Passion.

Απ'όποιον σκοτεινόν αιώνα κι αν έρχεστε, monsieur,

με όποια υποδήματα κι αν πατήσατε στο δωμάτιό μου,

με όποια βλέμματα κι αν σβήσατε τα κεριά και τυφλώσατε τον καθρέφτη στον τοίχο,

με όποιες βαρύγδουπες, αινιγματικές και αλησμόνητες φράσεις

κι αν εποικίσατε τα πρωινά μου όνειρα,

μην ξεχνάτε πως το αποτύπωμα κάθε χεριού είναι ένα και μοναδικό...

Πίνακας: Quint Buchholz

Κείμενο: Martin R.Dean

Από το βιβλίο: Δυο λόγια σχετικά με τον ποδηλάτη...