Ερώτηση κρίσεως.

Σιωπή που σπάζει τη σιωπή

Σκέλια σκισμένα μ' έν' αστερισμό

Με μια ρανίδα της φωνής του

Σιωπή που σπάζει τη σιωπή

Τα σκέλια και τα χέρια

Σκισμένα μ' έν' αστερισμό

Με μια ρανίδα της φωνής του

Τώρα η φωνή του χάθηκε

Με μια σφεντόνα έν' αιτό

Θα βρει τον δρόμο τον σωστό

Να σιγοπερπατήσει

Από το ποίημα "Υγρασία" του Μάνου Χατζιδάκι.

 "Dicebant mihi sodales, si sepulchrum amici visitarem, curas meas aliquantulum fore levatas."

Χωρίς τίτλο.

Αντίο και Καλή Αντάμωση...

Μεγάλη Πέμπτη.

Εσύ, που παίρνεις τα αγαπημένα πρόσωπα

και τα μεταμορφώνεις για πάντα.
Εσύ, που καταστρέφεις ό,τι όμορφο δίνει η φύση

δίχως ίχνος σεβασμού και δέους.
Εσύ, που δεν μας αντιμετωπίζεις όλους ισότιμα,
όπως νομίζουμε,
αλλά τυχαία, γιατί όχι και άδικα.
Εσύ, που παίρνεις εκείνο το βλέμμα και το κάνεις χώμα,
όπως χώμα κάνεις κι εκείνα τα ευγενικά χέρια.
Εσύ, που μας ισοπεδώνεις χωρίς να υπολογίζεις τίποτα,
ούτε την αγάπη,
και μόνη παρηγοριά μάς μένουν οι μνήμες και οι φωτογραφίες.
"Το βάσανο είναι οι μνήμες. Και το βάσανο και η χαρά."
Εσύ, αδυσώπητε Θάνατε.

Παράκληση.

Γαμημένες λέξεις. Εκφράστε την ψυχή μου. Εκφράστε την ευγνωμοσύνη και την ευλογία που νιώθω. Πώς όμως αφού είστε δικές μου κι εγώ ακόμη και για να τον περιγράψω δικές του λέξεις χρησιμοποιώ;

Αερικό. Όχι άνθρωπος. Δεν πατάει στη γη και κάνει τις ψυχές να πετάνε. Πώς εκφράζει αυτός τα συναισθήματά μου καλύτερα από μένα;

Γαμημένες λέξεις που στολίζετε μόνο το δικό του λόγο κι εμένα με αφήνετε εδώ να παλεύω μαζί σας, αναζητώντας την έμπνευση που δεν έρχεται. Που κι αυτή του ανήκει.

Γαμημένες λέξεις που του δίνεστε ολοκληρωτικά και εκφράζετε τα μύχια της ψυχής του. Ενώ εμάς μας αφήνετε με την ψευδαίσθηση ότι καταλαβαίνουμε έστω κάτι ελάχιστο από αυτά που εννοεί. Που σας ψελίζουμε χωρίς να σας νιώθουμε και χωρίς να ξέρουμε τι λέμε. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο.

Παραιτούμαι. Είναι άβατες περιοχές αυτές για τους κοινούς θνητούς. Σιωπή. Τον αφήνω να μιλήσει εκ μέρους μου. Έτσι δεν γινόταν πάντοτε άλλωστε;

*θα περιμένω λίγο φως ξανά, ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ...