Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Παράκληση.

Γαμημένες λέξεις. Εκφράστε την ψυχή μου. Εκφράστε την ευγνωμοσύνη και την ευλογία που νιώθω. Πώς όμως αφού είστε δικές μου κι εγώ ακόμη και για να τον περιγράψω δικές του λέξεις χρησιμοποιώ;

Αερικό. Όχι άνθρωπος. Δεν πατάει στη γη και κάνει τις ψυχές να πετάνε. Πώς εκφράζει αυτός τα συναισθήματά μου καλύτερα από μένα;

Γαμημένες λέξεις που στολίζετε μόνο το δικό του λόγο κι εμένα με αφήνετε εδώ να παλεύω μαζί σας, αναζητώντας την έμπνευση που δεν έρχεται. Που κι αυτή του ανήκει.

Γαμημένες λέξεις που του δίνεστε ολοκληρωτικά και εκφράζετε τα μύχια της ψυχής του. Ενώ εμάς μας αφήνετε με την ψευδαίσθηση ότι καταλαβαίνουμε έστω κάτι ελάχιστο από αυτά που εννοεί. Που σας ψελίζουμε χωρίς να σας νιώθουμε και χωρίς να ξέρουμε τι λέμε. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο.

Παραιτούμαι. Είναι άβατες περιοχές αυτές για τους κοινούς θνητούς. Σιωπή. Τον αφήνω να μιλήσει εκ μέρους μου. Έτσι δεν γινόταν πάντοτε άλλωστε;

*θα περιμένω λίγο φως ξανά, ξανά να ζήσει πάλι ό,τι δεν είναι πια εδώ...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου