Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Εαρινό.


Μπαίνω στο σπίτι. Δεν ανάβω φώτα. Μου αρκεί το φως που μπαίνει από το παράθυρο. Λες και φοβάμαι μήπως χαθεί η μαγεία. Το μυαλό μου είναι τόσο άδειο και τόσο πλημμυρισμένο την ίδια στιγμή. Έχω μείνει άναυδη από την ένταση του συναισθήματος. Δεν βρίσκω λέξεις ούτε για να σκεφτώ. Μια εικόνα και ένα βουητό μόνο. Ανοίγω το παράθυρο, έξω μυρίζει Άνοιξη. Ψάχνω γι’ αστέρια, δε βλέπω κανένα. Κοιτάω τους λίγους ανθρώπους που περνούν. Κρυώνω αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον, να παλέψω να το εξηγήσω όλο αυτό. Όλοι είναι απασχολημένοι. Είμαι μόνη. Συνήθως το απολαμβάνω, σήμερα με πονάει. Θέλω να προφυλάξω τον εαυτό μου, να υψώσω ένα τείχος, να κρατήσω μία υποτυπώδη άμυνα. Δεν μπορώ. Είμαι παραδομένη άνευ όρων. Είμαι πιο αδύναμη από ποτέ. Ψάχνω να κρατηθώ από κάπου. Ψάχνω κάτι που θα λύσει τον κόμπο στο στομάχι μου έστω προσωρινά. Βάζω μουσική. Κάπως καλύτερα. Κοιτάω την ώρα. Μένω έκπληκτη. Έχουν περάσει δύο ώρες που γύρισα σπίτι και είναι λες και πέρασαν δέκα λεπτά. Πρέπει να κοιμηθώ σύντομα για να ξυπνήσω αύριο νωρίς. «Αυτό ήταν.», σκέφτομαι και με πλημμυρίζουν δάκρυα ευγνωμοσύνης. «Έφτασε η στιγμή να διαβάσω την «Εαρινή Συμφωνία».»
 
Κι αυτό που θα ήθελα περισσότερο: 
Αφού τη διαβάσω, 
να σου γράψω κάτι στην πρώτη σελίδα 
και να αφήσω το βιβλίο έξω από την πόρτα σου. 

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Ένα παράξενο παιδί.


Είναι παράξενο παιδί. Τα πρωινά πηγαίνει νωρίτερα στο σχολείο, πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι, το οποίο διαβάζει καθισμένος στα σκαλιά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Στο διάλειμμα δεν παίζει ποδόσφαιρο μαζί με τα υπόλοιπα αγόρια. Προτιμάει να ξαπλώνει στο γρασίδι και να παρατηρεί τα πουλιά και τα σύννεφα. Ειδικά την άνοιξη μοιάζει πιο ονειροπόλος από ποτέ. Του είναι αδύνατον να παρακολουθήσει αυτά που λέει ο δάσκαλος. Αντίθετα, κάθεται και χαζεύει με τις ώρες την αμυγδαλιά έξω από το παράθυρο της τάξης και δραπετεύει σε θάλασσες, κήπους κι αγκαλιές… Για τα μαθήματα δεν ενδιαφέρεται, δεν έχουν θέση στον κόσμο που ζει. Δηλαδή κάνει το αντίθετο από αυτό που θέλει ο δάσκαλος. Και μερικές φορές τα σημάδια του χάρακα διπλασιάζονται ή τριπλασιάζονται την άλλη μέρα. Εκείνος όμως δεν νοιάζεται. Το μεσημέρι, όταν οι υπόλοιποι συμμαθητές του φεύγουν για τα σπίτια τους σε παρέες, εκείνος επιστρέφει μόνος του σιγοψιθυρίζοντας στιχάκια. Κανείς δεν του δίνει σημασία. Κανείς δεν ξέρει άλλωστε ότι σε λίγα χρόνια θα γίνει ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές.

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

"Γράμμα σ' έναν Ποιητή."


«Κι ο Ουγκώ μάς πληροφορεί πως μονάχα η φωνή των ειλικρινών και των μεγάλων, είναι καθάρια και πειστική.»

Μαγικό πλάσμα. Λευκός, καθαρός, γνήσιος άγγελος. Άγγελος άσχημων ειδήσεων. Λερώθηκες από την πληγή του κόσμου, όπως το βαμβάκι από το αίμα.

Βιώνω τη δύση σαν ανατολή. Νιώθω τη μαγεία σου, τη συντροφιά σου και κάτι άλλο που φοβάμαι να ορίσω.

Ψάχνω να βρω τι περιέχεις. Σκαλίζω ό,τι αγαπάς για να το αγαπήσω κι εγώ: το σινεμά, τους ελάσσονες, το κόκκινο, το Ντεπώ και τον Ρεμπώ, τη Σταδίου, την Ομόνοια και την Πατησίων.

Και διαβάζω τα λόγια σου χωρίς μουσική, σαν ποίηση. Περιορισμένα τα αποθέματα δοκιμάζουν τις αντοχές μου. Αχ, μόνο να υπήρχε μετά…

Κλείνω συνωμοτικά το μάτι στον παράξενο σου ερωτισμό.
Απάντησέ μου μόνο: Χάραξε ποτέ;

Η φιγούρα ξεθολώνει κι έχω όσο χρόνο θέλεις.

Ρίχνω τα μαλλιά μου. Πιάσου κι έλα.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Νοηματοδοτώντας.


Ανοιγοκλείνω τα μάτια προσπαθώντας να αποτυπώσω τη στιγμή, να τη χαράξω στη μνήμη μου, όπως θα συνέβαινε με ένα «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής. 
Τόσες εβδομάδες κι όμως πρώτη φορά είχε ήλιο. Γι’ αυτό ίσως ήταν τόσο ξεχωριστή, τόσο διαφορετική. 
Αλήθεια, δεν ξέρω αν σου ταιριάζει περισσότερο η βροχή ή το φως. 
Τα ενσαρκώνεις όλα τόσο ιδανικά: 
το Φθινόπωρο και την Άνοιξη, το σήμερα και το χθες, το χώμα και τα σύννεφα. 
Μυρίζεις καπνό, φωτιά μυρίζεις. 
Φωτιά κι αέρα. 
Δεν έχει σημασία το «αλλά». 
Δεν μετριούνται τα όνειρα βάσει των πιθανοτήτων πραγματοποίησής τους. 
Το άπιαστο είναι που κάνει την ουτοπία, ουτοπία. 
Το «αλλά» και η απόσταση μόνο να το επιτείνουν μπορούν και να το ομορφύνουν. 
Και όχι, δεν μου φαίνεται περίεργο ή παράλογο. 
Σ’ εκείνους μπορεί. Σε μένα όχι.