Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Νοηματοδοτώντας.


Ανοιγοκλείνω τα μάτια προσπαθώντας να αποτυπώσω τη στιγμή, να τη χαράξω στη μνήμη μου, όπως θα συνέβαινε με ένα «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής. 
Τόσες εβδομάδες κι όμως πρώτη φορά είχε ήλιο. Γι’ αυτό ίσως ήταν τόσο ξεχωριστή, τόσο διαφορετική. 
Αλήθεια, δεν ξέρω αν σου ταιριάζει περισσότερο η βροχή ή το φως. 
Τα ενσαρκώνεις όλα τόσο ιδανικά: 
το Φθινόπωρο και την Άνοιξη, το σήμερα και το χθες, το χώμα και τα σύννεφα. 
Μυρίζεις καπνό, φωτιά μυρίζεις. 
Φωτιά κι αέρα. 
Δεν έχει σημασία το «αλλά». 
Δεν μετριούνται τα όνειρα βάσει των πιθανοτήτων πραγματοποίησής τους. 
Το άπιαστο είναι που κάνει την ουτοπία, ουτοπία. 
Το «αλλά» και η απόσταση μόνο να το επιτείνουν μπορούν και να το ομορφύνουν. 
Και όχι, δεν μου φαίνεται περίεργο ή παράλογο. 
Σ’ εκείνους μπορεί. Σε μένα όχι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου