Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ρώσικη ρουλέτα.

Αγαπώ τους ανθρώπους με εμμονές.

Γιατί γεύομαι τη μοναξιά τους. Και ξέρω πώς είναι αυτή η παραλίγο πτώση στην άβυσσο. Να γλιτώνεις ένα δευτερόλεπτο πριν τον οριστικό χαμό. Ένα δευτερόλεπτο πριν την τρέλα. Να ρισκάρεις ξανά και ξανά. Να ισορροπείς σε τεντωμένο σκοινί. Και να σ’ αρέσει. Ρώσικη ρουλέτα.

Τρομάζω με τη ζωή. Με τις άπειρες πιθανότητες που φέρνει μαζί της. Είμαστε όλοι παιχνίδια της. Ορίζουμε τις πιο ασήμαντες κι ανώδυνες παραμέτρους ίσα για να αυταπατόμαστε ότι έχουμε τον έλεγχο.

Τότε ήμουν εκεί. Μέσα στη μακαριότητα της άγνοιάς μου. Τα βήματά μου κανένα νόημα δεν είχαν. Περνούσαν με αναίδεια ξυστά δίπλα από εκείνα τα άλλα βήματα και δεν έδιναν καμία απολύτως σημασία. Πώς μπορούσαν να μαντέψουν άλλωστε; Εκείνα τα βήματα, τα άλλα, έχουν πλέον χαθεί. Για πάντα. Και τώρα τα δικά μου με οδηγούν πίσω να αναζητήσω ό,τι ίχνη έχουν αφήσει. Τραγική ειρωνεία.

Νιώθω οίκτο για την κοπέλα που ήταν τότε εκεί. Πώς είναι δυνατόν να ήμουν εγώ; Τι σχέση μπορεί να έχω εγώ μαζί της; Μου είναι άγνωστη. Όπως άγνωστος θα είναι ο τωρινός, προσωρινός μου εαυτός σε όσους επακολουθήσουν.

Αγαπώ τους ανθρώπους με εμμονές.

Γιατί είμαι σαν κι αυτούς.