Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Ένα παράξενο παιδί.


Είναι παράξενο παιδί. Τα πρωινά πηγαίνει νωρίτερα στο σχολείο, πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι, το οποίο διαβάζει καθισμένος στα σκαλιά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Στο διάλειμμα δεν παίζει ποδόσφαιρο μαζί με τα υπόλοιπα αγόρια. Προτιμάει να ξαπλώνει στο γρασίδι και να παρατηρεί τα πουλιά και τα σύννεφα. Ειδικά την άνοιξη μοιάζει πιο ονειροπόλος από ποτέ. Του είναι αδύνατον να παρακολουθήσει αυτά που λέει ο δάσκαλος. Αντίθετα, κάθεται και χαζεύει με τις ώρες την αμυγδαλιά έξω από το παράθυρο της τάξης και δραπετεύει σε θάλασσες, κήπους κι αγκαλιές… Για τα μαθήματα δεν ενδιαφέρεται, δεν έχουν θέση στον κόσμο που ζει. Δηλαδή κάνει το αντίθετο από αυτό που θέλει ο δάσκαλος. Και μερικές φορές τα σημάδια του χάρακα διπλασιάζονται ή τριπλασιάζονται την άλλη μέρα. Εκείνος όμως δεν νοιάζεται. Το μεσημέρι, όταν οι υπόλοιποι συμμαθητές του φεύγουν για τα σπίτια τους σε παρέες, εκείνος επιστρέφει μόνος του σιγοψιθυρίζοντας στιχάκια. Κανείς δεν του δίνει σημασία. Κανείς δεν ξέρει άλλωστε ότι σε λίγα χρόνια θα γίνει ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές.

1 σχόλιο:

  1. Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε και σας είμαι ευγνώμων γι' άλλη μία φορά.
    Το αγαπημένο μου σημείο: "Και να φανταστεί κανείς πως η άνοιξη μόλις τώρα άρχισε στη ζωή της."

    Να ξέρετε ότι δεν ξεχνώ πως μου "χρωστάτε" κάποια στιγμή το "προσωπικό μου βιβλίο". Βέβαια, αν αυτό σημαίνει ότι θα σταματήσετε να μου γράφετε εδώ, προτιμώ να μην το λάβω καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή