"Ό,τι μας δένει στα παλιά..."

Ξαφνικά το νιώθω καθαρά. Το βλέπω για πρώτη φορά και είμαι απόλυτα ευγνώμων. Να φταίνε οι τόσο ίδιες αλλά τόσο διαφορετικές μεταξύ τους Πέμπτες; 

Ναι, πλέον ξέρω τι είναι φιλία. 

Είναι να ξέρεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που σε γνωρίζει καλύτερα από ό,τι εσύ τον εαυτό σου, 
που καταλαβαίνει τι θέλεις να του πεις μόνο με ένα βλέμμα, 
που μαζί του είσαι ο εαυτός σου και δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ή να κρύβεσαι, 
που δεν χρειάζεται να εξηγείς και να δικαιολογείσαι γιατί ξέρει ακριβώς τι σκέφτεσαι και, σε αντίθεση με τους περισσότερους, δεν σε παρεξηγεί,
που ξέρεις ότι όποτε τον έχεις ανάγκη θα είναι εκεί, 
που του λες όποια τρέλα και ασυναρτησία σου έρθει στο μυαλό και βγάζει νόημα, 
που υπάρχουν πράγματα που δεν θες και δεν μπορείς να μοιραστείς με κανέναν άλλον, 
που κόντρα σε κάθε λογική στηρίζει πάντα τις επιλογές σου και σε ενθαρρύνει ακόμη κι αν ξέρετε και οι δύο πως τελικά θα φας τα μούτρα σου, 
που του λες τις φράσεις "θέμα λίμνη" και "ποιοτικό άλμα" και ξέρει ότι είναι το ίδιο πράγμα.

Καλό μου, σ' αγαπώ πολύ και σ' ευχαριστώ για όλα.

Πώς πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τότε...

Υ.Γ. Συγχώρεσέ μου το τόσο μελό, ξέρω ότι κοντεύεις να πάθεις ζάχαρο, αλλά σκέψου ότι μετά τα γενέθλιά σου αυτά θα τα ξαναπούμε τον δεκαπενταύγουστο (εκτός αν μεθύσουμε κανένα βράδυ αλλά αυτή η περίπτωση δεν πιάνεται, έτσι;). Και στο κάτω-κάτω δεν είναι κακό να λέμε και τα αυτονόητα καμία φορά!  Ήθελα να το κρατήσω και να το δημοσιεύσω στα γενέθλιά σου αλλά -όπως καταλαβαίνεις και όπως ήταν αναμενόμενο- δεν άντεξα.