Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Τελευταίο αντίο.

Εχθές πέθανε ο παππούς μου. Είναι ο πρώτος τόσο κοντινός μου άνθρωπος που χάνω και είναι πολύ αλλόκοτο το συναίσθημα. Όχι ακριβώς λύπη. Κάτι σαν απορία για το αν συνέβη πραγματικά.

Δύο πράγματα θα θυμάμαι έντονα από αυτόν. Πρώτον, όταν ήμουν μικρή και παίζαμε χαρτιά, όταν κέρδιζα στον "μουντζούρη", με άφηνε να τον ζωγραφίζω στο πρόσωπο με στυλό και κάτι μικρά καρβουνάκια που είχε η γιαγιά μου. Δεύτερον, όταν ερχόταν επίσκεψη στο σπίτι μας και άνοιγα την πόρτα έλεγε πάντα: "Βρε καλώς την!" Πολλές φορές του εξήγησα γελώντας ότι αυτό το λέμε όταν εμείς υποδεχόμαστε κάποιον επισκέπτη, αλλά συνέχιζε να το λέει...

Εχθές μετά την κηδεία βλέπαμε φωτογραφίες με τη γιαγιά μου, τη μαμά μου και τον θείο μου και γελούσαμε. Περίεργο πράγμα ο θάνατος.

Καλό ταξίδι παππού.



ΥΓ1. Πόσο ζηλεύω τους ανθρώπους που πιστεύουν χωρίς επιφυλάξεις στο Θεό και ότι οι ψυχές συναντώνται μετά το θάνατο...
ΥΓ2. Τι όμορφη αντίθεση που κάνουν τα λουλούδια με τις κηδείες.

4 σχόλια:

  1. Έτσι είναι Μαρία μ η ζωή!
    Καλά πολύ ωραία η φωτογραφία του παππού στον Λευκό!
    Επίσης λένε οτι στις κηδείες γελάς και στους γάμους κλαις. Στην ολονυχτία του παππού μου πριν 10 χρόνια, ρίξαμε με τη μόλις χήρα γιαγιά και τις θείες απίστευτο γέλιο, καθώς θυμόμασταν σκηνικά! Και η γιαγιά πετούσε που και που και ένα λυγμό σαν χήρα που μόλις έγινε ;)

    PS: ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑ ΛΘΟΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΑΤΗΣΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟ! ΠΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΕΚΕΙ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρία,αυτό που λες ότι κανατε,που κοιτάζατε φωτογραφιες και γελαγατε είναι ο πιο όμορφο πράγμα που μπορούσατε να κάνετε. Συλλυπητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευτυχώς που δεν είμαστε μόνο ύλη. Πράγματι, η διαφορά ενός ανθρώπου ζωντανού και ενός νεκρού είναι η απόδειξη ότι υπάρχει ψυχή. Η ύπαρξη και η απουσία ψυχής στο σώμα είναι που επιτρέπει στον άνθρωπο να μιλάει και να κινείται ή να μην το κάνει αντίστοιχα. Δεν λυπάμαι όσο ίσως θα 'πρεπε(;), γιατί ξέρω πως ο παππούς μου έζησε μία πολύ καλή ζωή, όπως αυτός την ήθελε. Θα λυπόμουν αν ήταν ένας άνθρωπος καταπιεσμένος, που έζησε με τα "πρέπει" των άλλων. Όπως μου είπε και η κολλητή μου: "Ο θάνατος είναι σίγουρο ότι θα έρθει, τη ζωή όμως παίζεται αν θα τη ζήσεις..." Αυτό δεν έχει σημασία εν τέλει; Ακόμη και μέσα από το θάνατο να εισπράττεις αισιοδοξία και όρεξη για τη ζωή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή