Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Για ένα πακέτο τσιγάρα camel.

 Θεσσαλονίκη, 14/12/2012
03:36

Γεια. Δεν με ξέρεις. Και δεν θα με μάθεις ποτέ.  Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να εκφράσω όλα αυτά που μπερδεύονται μέσα στο κεφάλι μου και κάνουν τα πάντα να μοιάζουν τόσο μάταια. Μάλλον δεν θα μπορέσω. Να ένας λόγος που ζηλεύω τους ποιητές. Κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια να μη γίνω μελοδραματική. Παιχνίδι χαμένο εξαρχής. Λοιπόν. Κοίτα. Φαινομενικά έχω τα πάντα. Δυο γονείς που με λατρεύουν. Ένα σπίτι που αγαπώ. Φίλους, κάποιους στενούς, κάποιους όχι. Σπουδές πάνω στο αντικείμενο που επέλεξα. Γενικά, μία ήσυχη, όμορφη ζωή. Έχω συμβιβαστεί με όλα αυτά. Μαθαίνω να νιώθω ευτυχισμένη και να λέω πως τίποτα άλλο δεν ζητάω. Και έρχεσαι μια μέρα εσύ, πρώτα στα όνειρά μου και έπειτα απέναντί μου με σάρκα και οστά, μου τα ανατρέπεις όλα και με κάνεις να συνειδητοποιήσω ή να νιώσω -δεν ξέρω, αλήθεια- πως ουσιαστικά δεν έχω τίποτα. Οι γονείς μου παλεύουν μεταξύ τους και μαζί μου για το ποιος θα με κάνει καλύτερο κακέκτυπο του εαυτού του. Το σπίτι μου με περιορίζει γιατί με κάνει να νιώθω ξένη οπουδήποτε αλλού. Οι φίλοι μου ποτέ δεν με γνώρισαν πραγματικά, έβλεπαν και έκριναν μόνο την επιφάνεια. Οι σπουδές μου δεν έχουν σχέση με τ' όνειρό μου, όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο. Ξέρω πως οι πολλοί με θεωρούν ευτυχισμένη. Εσύ τι πιστεύεις; Πώς ορίζεις την ευτυχία; Σε ρωτάω κι ας ξέρω πως ποτέ δεν θα μάθω την απάντηση. Συνεχίζω. Από τότε που εισέβαλες στη ζωή μου, όπου και να πάω, ό,τι και να κάνω, η μοναξιά που νιώθω είναι ανείπωτη. Δεν έχω ζήσει τίποτα. Βλέπω τους άλλους να ζουν ή να νομίζουν πως ζουν και εγώ απλά παρατηρώ τη ζωή μου να περνάει. Έχω χάσει τον έλεγχο. Είμαι απλός θεατής. Όπως τότε, που με άκουσα να σε ρωτάω αν μπορώ να σου κάνω μια αγκαλιά. Εσύ πότε ένιωσες πρώτη φορά ζωντανός; Γαμώτο, το μισώ όλο αυτό. Μισώ να μονολογώ. Μισώ τον εαυτό μου όταν γίνομαι μελοδραματική. Μισώ την προσπάθειά μου να μη γίνω μελοδραματική. Μισώ την απερισκεψία μου να ανοίγομαι σε ανθρώπους που ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα καταλάβουν. Μισώ την επίδραση που έχουν τα λόγια τους πάνω μου. Κάθε φορά μετανιώνω και κάθε φορά ξανακάνω το ίδιο λάθος. Είναι όμως αυτή η λαχτάρα να μοιραστώ και αυτή η ελπίδα μήπως αυτή τη φορά κάτι αλλάξει. Άραγε αυτοί είναι πεζοί ή εγώ υπερβολική; Δεν ξέρω. Ίσως και τα δύο. Μισώ που σε αφήνω να έχεις τόση επιρροή πάνω μου. Μισώ που ποτέ δεν θα διαβάσεις αυτά που σου γράφω. Μισώ που δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να στέκομαι κάπου παραδίπλα και να απολαμβάνω να σε κοιτώ να αυτοκαταστρέφεσαι.

Τι τα θες... Όλα μάταια. Κείμενο-αυτογκόλ. Ξέρεις εσύ...

4 σχόλια:

  1. "Τότε η Μαρία καταλαβαίνει για πρώτη φορά πως τίποτα άλλο δεν ευθύνεται για όσες λυπημένες σκέψεις απλώνει τις νύχτες στις ακροθαλασσιές του μυαλού της."
    Αυτό λέτε να φταίει ε; Ειλικρινά, είναι όλα τόσο μπερδεμένα στο κεφάλι μου που δεν ξέρω.

    "Κι όταν η πρώτη στάλα μιας ασθενούς βροχής πέφτει στην παλάμη της, το αντιλαμβάνεται πως η μοναδικότητά της δεν εξαρτάται από καμία ξένη ματιά παρά μόνο από την ίδια τη δική της ματιά απέναντι στα γεγονότα."
    Είναι ακριβώς ό,τι σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό και δε βρίσκω λόγια να εκφράσω. Σας ευχαριστώ.

    "Στους δρόμους οι διαβάτες άρχισαν να λιγοστεύουν. Άλλωστε, η Μαρία δεν τους χρειάζεται. Απόψε σφίγγει στα χέρια της ένα πακέτο Camel και κοιτάζει την απεραντοσύνη του ορίζοντα."
    Το αγαπημένο μου σημείο. Ευχαριστώ και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφο το κείμενό σου.. Το νιώθω τόσο οικείο, αντανακλά δικές μου σκέψεις..!
    Καλή χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ωραίο κείμενο...και η απάντηση απο κάτω!!:)) Υπαρχουν πολλοι εκε εξω με παρομοιες σκεψεις και φοβους...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή