Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Ματαιότητα.

Μακάρι να μην είχα την επίγνωση.
Επίγνωση ότι ποτέ μα ποτέ
δεν θα μοιραστούμε μια κούπα ζεστό καφέ,
δεν θα περιπλανηθούμε μαζί στην πόλη,
δεν θα σε δω αγουροξυπνημένο,
δεν θα κολυμπήσουμε μαζί στη θάλασσα,
δεν θα πάμε μια κυριακάτικη βόλτα,
δεν θα σε δω να θυμώνεις,
δεν θα σε δω να διαβάζεις την εφημερίδα σου,
δεν θα σε ακούσω να σιγοτραγουδάς,
δεν θα σε δω στεναχωρημένο,
δεν θα πάμε μαζί σε θερινό σινεμά,
δεν θα συζητήσουμε για ένα βιβλίο,
δεν θα διαβάσεις αυτά που σου γράφω,
δεν θα με αγκαλιάσεις,
δεν θα κάνουμε τίποτα από αυτά τα μικρά, 

ασήμαντα πράγματα που δίνουν νόημα στην κάθε μας μέρα.
 

Επίγνωση ότι σύντομα
θα ξεχάσω το χρώμα των ματιών σου,
θα είναι θαμπή ανάμνηση ο τρόπος που με κοιτούσες,
θα πάψω να νιώθω τη ζεστασιά του αγγίγματός σου,
θα αρχίσω να πιστεύω ότι όλα ήταν ένα όνειρο.


Παρ' όλα αυτά, σ' ευχαριστώ.

2 σχόλια:

  1. Καλησπέρα!!:) Με καλυψες νμζω...καλη συνεχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορεί να βρίσκει έναν κάποιο ουρανό αλλά η ουσία είναι μία: ότι παραμένει ματαιότητα. Αυτή είναι η "πικρή" πλευρά του θέματος. Η αισιόδοξη και γεμάτη προσμονή πλευρά είναι αυτή που αναφέρατε στο σχόλιό σας: η σκιαγράφηση του ιδανικού μέλλοντος. Αυτή την τελευταία, δεν την είχα συνειδητοποιήσει. Σας ευχαριστώ πολύ που μου την επισημάνατε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή