Αυλαία.

Είναι κι αυτή η δειλία μας. Που περιμένουμε κάτι με ανυπομονησία μικρού παιδιού και όταν αυτό έρχεται, το φοβόμαστε. Κάνουμε πίσω, υποχωρούμε.

Κι ας το ξέρουμε ότι την επόμενη στιγμή θα το έχουμε μετανιώσει. Λες και δεν έχει γίνει ξανά και ξανά. Λες και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε ότι κι αυτή τη φορά θα συμβεί. Και αυτό συμβαίνει πάλι· και πάλι καταρρακωνόμαστε· και πάλι θυμώνουμε με τον εαυτό μας.

Αυτό είμαστε όμως. Άνθρωποι περιβαλλόμενοι από τα τείχη της δειλίας μας, των φόβων μας, των "πρέπει" μας. Δεν κάνουμε ένα βήμα παραπέρα μην και ξεπεράσουμε τα όρια που άλλοι όρισαν για μας.

Και η ζωή μας είναι αυτό. Μία αρχή, μία μέση, ένα τέλος. Μια ευθεία γραμμή, χωρίς διακυμάνσεις, χωρίς απρόοπτα. Η μία στιγμή ακολουθεί την άλλη με λογική αλληλουχία. Τίποτα δεν παρεκκλίνει από την τροχιά στην οποία έχει τεθεί.

Άλλοι δεν το συνειδητοποιούμε ποτέ, άλλοι το συνειδητοποιούμε όταν είναι πλέον αργά. Κι ευχόμαστε να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Για να ζήσουμε αυτό που θα έκανε μία μόνο στιγμή μας πολύτιμη. Αυτή η στιγμή όμως θα άξιζε πολύ περισσότερο από ολόκληρες μέρες μας.

Βλέπεις, αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, όλα στη ζωή θα ήταν τόσο εύκολα. Όμως δεν γυρίζει.

Αυτό που ζούμε δεν είναι πρόβα, είναι η μία και μοναδική παράσταση που έχουμε την ευκαιρία να δώσουμε. Ευτυχώς αρκετά μεγάλη σε διάρκεια κι έτσι κάποιες φορές  προλαβαίνουμε να καλύψουμε εκ των υστέρων τα "στραβοπατήματά" μας επί σκηνής. Όχι εντελώς, η εντύπωση του λάθους στιγματίζει το έργο. Ίσως αυτό μας αξίζει. Οφείλαμε να είμαστε πιο προσεκτικοί εξαρχής.

Αλλά είπαμε, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Ας το συνειδητοποιήσουμε και ας επανορθώσουμε ό,τι προλαβαίνουμε πριν πέσει η αυλαία.