Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Το όνομά μου.

(Στο μπλογκ αυτό προσπαθώ να δημοσιεύω κείμενα δικά μου.
Σήμερα όμως, έπεσα τυχαία πάνω στη διήγηση αυτή και κατάφερα να κλάψω μετά από καιρό.
Δεν θα πω ότι θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ.
Δεν θα μπορούσα.
Θα πω μόνο ότι αυτό το κείμενο είναι Εκείνος κι εγώ.)

Του Οδυσσέα Ιωάννου.

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα. Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι. Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους.
Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα. Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις. Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μην σε θυμούνται καθόλου.

Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δεν θυμόσουν.

Και με ρώτησαν: «τι τον είχες;»
Ρώτησαν εμένα τι σε είχα!

Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.

1 σχόλιο:

  1. "Αφού η Μαρία γεννήθηκε για μία ποιητική ημέρα δυτικά της αγάπης ενός αγοριού της Άνοιξης."

    "Το αγόρι της Άνοιξης". Με κεφαλαίο "Α". Να ξέρατε πόσο εύστοχος είστε. Τη μέρα αυτή την έχω βιώσει. Και ακριβώς όπως το λέτε, στα δυτικά της αγάπης.

    Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που ξανανταμώσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή