Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Μόνο έλα.

Έλα. Χτύπα την πόρτα μου. Δε θα ξαφνιαστώ όταν σε δω και δε θα ρωτήσω τίποτα. Θα μου αρκεί που θα είσαι εδώ. Θα κάνω στην άκρη να περάσεις και θα σε ρωτήσω αν θέλεις να σου φτιάξω καφέ. Θα καθίσουμε στον καναπέ και θα με κοιτάζεις αμήχανος. Δε θα ξέρεις τι να μου πεις όπως δε θα ξέρεις ότι δε θα χρειάζεται να μου πεις τίποτα γιατί τα ξέρω ήδη όλα. «Δε θα πάω στο μάθημα σήμερα. Θα πάμε να περπατήσουμε.», θα σου πω. Θα βγούμε έξω, θα σου δείξω τη γειτονιά μου και μετά θα κατέβουμε προς το κέντρο για να σου δείξω την πόλη μου. Στην αρχή θα είναι παράξενα, θα σου είναι όλα άγνωστα: οι δρόμοι, οι άνθρωποι, εγώ. Θα κοιτάζεις γύρω σου σαν χαμένος κι εγώ θα σου χαμογελάω. Θα σου μιλάω για την ιστορία των δρόμων και θα σκέφτομαι ότι θέλω να σου μιλήσω για το τι έχω ζήσει εγώ σε κάθε γωνιά. Τι με δένει μαζί τους. Αλλά όχι, θα σκεφτώ ότι είναι ακόμη νωρίς. Στην Αριστοτέλους θα σου πιάσω το χέρι γιατί θα ξέρω ότι θέλεις να το κάνεις αλλά ντρέπεσαι. Θα χαλαρώσουμε και θα αρχίσουμε να λέμε αστεία. Κάποια στιγμή θα σε ρωτήσω: «Πόσο θα μείνεις;». «Αναλόγως», θα μου πεις. Θα σου χαμογελάσω. Θα περάσουμε μέσα από τη Μοδιάνο και το Καπάνι την ώρα που θα κλείνουν. Θέλω να σου δείξω τους αληθινούς ανθρώπους της πόλης. Θα κλέψω ένα λουλούδι και θα στο δώσω. Θα γυρίσουμε στο σπίτι και θα ακούσουμε μουσική στο πικάπ. Θα δεις τους δίσκους μου και θα σου χαρίσω όποιον θέλεις. Θα σε χαζεύω όταν θα κοιτάς τα βιβλία μου. Θα νιώθω ευτυχισμένη και θα χαμογελάω. «Τι είναι;», θα με ρωτήσεις. «Είναι κλισέ αλλά θα το πω.», θα σου πω. «Δεν ξέρεις πόσο καιρό ονειρευόμουνα αυτή τη σκηνή.» «Ξέρω.», θα μου πεις και θα με πείσεις ότι όντως ξέρεις. Θα μου ζητήσεις να σου μιλήσω για μένα αλλά αυτά που θα θέλω στην πραγματικότητα να σου πω θα τα κρατήσω για αργότερα. Γιατί θα φοβάμαι μη σε τρομάξω. Δε θα σου μιλήσω. Θα προτιμήσω να σου διαβάσω τα αγαπημένα μου ποιήματα. Θα σε ρωτήσω αν εσύ γράφεις. Και θα είμαι σίγουρη ότι θα μου πεις «ναι». Θα σου ζητήσω να μου διαβάσεις κάτι δικό σου. «Αργότερα», θα μου πεις και θα με φιλήσεις. Το πρώτο μας βράδυ δε θα κάνουμε έρωτα. Θα είναι σαν μια συμφωνία που κλείστηκε μυστικά. Θα με αφήσεις να κάνω αυτό που ονειρευόμουν τόσο καιρό. Να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου. Έτσι θα αρχίσει να συνηθίζει ο ένας τον άλλον. Δε θα σκεφτούμε ότι αυτό ίσως είναι κακό γιατί σε λίγες μέρες θα ξαναχωρίσουμε. Αλλά εξάλλου δε θα υπάρχει τίποτα εκτός από το παρόν. Θα κάνουμε έρωτα το επόμενο πρωί. Ο ήλιος έξω θα λάμπει. Ήθελα να είναι μέρα, δε σου πάει η νύχτα. Ούτε σε μένα πάει, νομίζω. Μετά θα βγούμε έξω. Θα πιούμε καφέ σε κάποιο καφενεδάκι στην Άνω Πόλη και το μεσημέρι θα πιούμε τσίπουρο με παππούδες που θα μας μιλάνε για τη ζωή τους. Αυτή θα είναι η αρχή της κοινής μας ζωής. Μπορεί και το τέλος μαζί. Θα δούμε. Έλα. Μόνο έλα. 

4 σχόλια:

  1. "Έλα. Μόνο Έλα." Και η μύτη του μολυβιού σπάει κάτω απ' τον ηχώ της αναμονής που μόλις εκφράστηκε. Με ανυπόμονα γκρι γράμματα στο χαρτί της μηδενικά ατέλειωτης απόστασης που χωρίζει τους ανθρώπους που δεν ξέρουν ακόμη πως αγαπιούνται...Πως γεννήθηκαν για ν' αγαπηθούν.
    Εξαιρετικό Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλό μήνα Μαρία!Και να'ναι sweet November όπως και η ανάρτηση σου.. Μακάρι να'ρθει σύντομα!
    "Mικρή&Τριανταφυλλένια"

    ΑπάντησηΔιαγραφή