Χρωστούμενα.

Είσαι στον γλάρο που ο άνεμος δυσκολεύει να πετάξει – πουλιά θαλασσινά, θυμάσαι;-.

Είσαι στον αφρό που κάνει το κύμα όταν σκάει. Άπιαστος όπως αυτός.

Είσαι στα δέντρα τα αειθαλή που λυγίζουν μα δεν ξεριζώνονται.

Είσαι στον ήλιο που με παρηγορεί.

Είσαι στο μπλε τ’ ουρανού και της θάλασσας. Όχι σήμερα που είναι αγριεμένη -ξέρεις τον λόγο-, τις άλλες μέρες, τις γαλήνιες.

Είσαι στο καράβι που γι’ άλλα φτιάχτηκε, κι όμως να, βρίσκεται δεμένο στο  βάθος.

Είσαι σε κάθε μόριο του αέρα. Χθες, σήμερα, αύριο. Νυν και αεί.

___________________________________________

Τώρα πια το ξέρω. 

Ο πιο γνήσιος έρωτας είναι ο ανεκπλήρωτος, ή μάλλον αυτός που δεν έχει καμία ελπίδα να εκπληρωθεί.
Γι’ αυτό κι εγώ παντού και πάντα θα αποζητώ το κορμί σου.

Ψάχνω τρόπους να σου ανταποδώσω όσα μου έδωσες. Δεν βρίσκω κανένα.
Αλλά τι λέω; Τι ανάγκη μπορεί να έχεις εσύ απ’ τη δική μου ανταπόδοση;

Και κάτι ακόμη:
Δεν έχουν τα μάτια σου το χρώμα τ’ ουρανού και της θάλασσας.
Η θάλασσα κι ο ουρανός έχουν το χρώμα των ματιών σου, μάτια μου…

-Βοήθα με να ξεχάσω ή έστω να προσπεράσω. Όχι για μένα. Δεν με νοιάζει πια για μένα. Για ‘κείνον. Δεν του αξίζει να συγκρίνεται με το Άπιαστο.-

[«Μην κλαις» - Δεν κλαίω για σένα, για μένα κλαίω. Για τον κόσμο κλαίω.]