Ζωή.

Ο καφές το πρωί στο χωριό.

Η δροσιά. Το «Χρώμα» στο αυτοκίνητο. 

Το γάλα κακάο έξω από τα Γρεβενά.

Η Πάργα.

Η Αγίων Αναργύρων.

Η θέα από το μπαλκόνι.

Το σπίτι με τα πανέμορφα λουλούδια που το κάλυπταν ολόκληρο.

Η πρόθεσή μου να το φωτογραφήσω χωρίς να το κρύβουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Η αποτυχία να το κάνω.

Η πρώτη βόλτα. Ο αποτυχημένος καφές.

Τα παιδιά που πουλούσαν κοχύλια.

Η Νεφέλη που πετούσε πέτρες στη θάλασσα.

Το γήπεδο που τελικά δεν ήταν πολύ μακριά.

Το φεγγάρι απέναντί μας που μας κρυφοκοίταζε πίσω από τα σύννεφα.

Τα κρουασάν σοκολάτας.

Η σκέψη να κολυμπήσω ως το νησάκι της Παναγίας που δεν πραγματοποίησα.

Η «Ρόζα» που έπαιζε στην ταβέρνα όταν πήγαμε.

Οι κουνημένες και αποτυχημένες φωτογραφίες στο Κάστρο.

Ο συνδυασμός μουσικής, τόπου και θέας το βράδυ.

Οι αφίσες στον τοίχο του μαγαζιού.

Η αδυναμία μου να διαβάσω έστω και μία σελίδα.

Η άρνηση δηλαδή να «ταξιδέψω» οπουδήποτε αλλού.

Για να μη χάσω έστω και μία στιγμή από το παρόν.

Ο πρώτος καλός καφές δίπλα στην άγκυρα.

Τα παιδιά που έπαιζαν στον Πόντε.

Τα χειροποίητα σαπούνια.

Η βουτιά στους Αντίπαξους.

Το καρπούζι.

Ο πιτσιρικάς του «Captain Hook» που δε μάθαμε πώς λένε.

Το κατάρτι.

Τα κόμικς που διαβάσαμε σε ένα παγκάκι στους Παξούς.

Το γαλάζιο σπίτι με τη μωβ μπουκαμβίλια.

Η πανσέληνος πάνω από το νησάκι της Παναγίας.

Το ταχυδρομείο.

Η πρωινή περιπλάνηση.

Ό,τι έγραψα στο ημερολόγιο ενώ καθόμουν στα βράχια.

Η μουσική που άκουσα κοιτώντας τη θάλασσα.

Το ανθοπωλείο.

Η αναζήτηση του Τουρκοπάζαρου.

Το «θρίλερ» στον Πόντε και η βαρκαρόλα του.

Ένα χτύπημα στην πόρτα στις 5:25 τα ξημερώματα.

Το βλέμμα που ανταλλάξαμε όταν έκλεισε η πόρτα.

Η μυρωδιά του καφέ.

Το μπαλκόνι.

Η Πάργα που κοιμάται.

Το κάτω μπαλκόνι.

Το φεγγάρι που δεν είχε δύσει.

Ο ήλιος που είχε αρχίσει να ανατέλλει.

Το τραγούδι που ψιθυρίζαμε.

Το τσιγάρο που έλειπε.

Κάτι ακόμη που έλειπε.

Ο αποχαιρετισμός.

Η υπόσχεση.

Μια αγκαλιά που δείλιασα να ζητήσω.

Ο θόρυβος της βαλίτσας στο πλακόστρωτο.

Τα γέλια στο λεωφορείο.

Ό,τι μάθαμε και ό,τι δε μάθαμε.

Το λεωφορείο στη διαδρομή Πρέβεζα-Θεσσαλονίκη.

Οι πρώτες θέσεις. Ο οδηγός. 

Πάλι το γάλα κακάο έξω από τα Γρεβενά.

Η Θεσσαλονίκη που πρώτη φορά λυπόμουν που έβλεπα. 

Και κυρίως, όλα αυτά που δε θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω με λόγια.

Κερδισμένες μέρες αληθινής ζωής.