Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Ζωή.

Ο καφές το πρωί στο χωριό.
Η δροσιά. Το «Χρώμα» στο αυτοκίνητο. 
Το γάλα κακάο έξω από τα Γρεβενά.

Η Πάργα.
Η Αγίων Αναργύρων.
Η θέα από το μπαλκόνι.

Το σπίτι με τα πανέμορφα λουλούδια που το κάλυπταν ολόκληρο.
Η πρόθεσή μου να το φωτογραφήσω χωρίς να το κρύβουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Η αποτυχία να το κάνω.

Η πρώτη βόλτα. Ο αποτυχημένος καφές.
Τα παιδιά που πουλούσαν κοχύλια.
Η Νεφέλη που πετούσε πέτρες στη θάλασσα.

Το γήπεδο που τελικά δεν ήταν πολύ μακριά.
Το φεγγάρι απέναντί μας που μας κρυφοκοίταζε πίσω από τα σύννεφα.

Τα κρουασάν σοκολάτας.
Η σκέψη να κολυμπήσω ως το νησάκι της Παναγίας που δεν πραγματοποίησα.
Η «Ρόζα» που έπαιζε στην ταβέρνα όταν πήγαμε.

Οι κουνημένες και αποτυχημένες φωτογραφίες στο Κάστρο.
Ο συνδυασμός μουσικής, τόπου και θέας το βράδυ.
Οι αφίσες στον τοίχο του μαγαζιού.

Η αδυναμία μου να διαβάσω έστω και μία σελίδα.
Η άρνηση δηλαδή να «ταξιδέψω» οπουδήποτε αλλού.
Για να μη χάσω έστω και μία στιγμή από το παρόν.

Ο πρώτος καλός καφές δίπλα στην άγκυρα.
Τα παιδιά που έπαιζαν στον Πόντε.
Τα χειροποίητα σαπούνια.

Η βουτιά στους Αντίπαξους.
Το καρπούζι.
Ο πιτσιρικάς του «Captain Hook» που δε μάθαμε πώς λένε.
Το κατάρτι.

Τα κόμικς που διαβάσαμε σε ένα παγκάκι στους Παξούς.
Το γαλάζιο σπίτι με τη μωβ μπουκαμβίλια.

Η πανσέληνος πάνω από το νησάκι της Παναγίας.
Το ταχυδρομείο.

Η πρωινή περιπλάνηση.
Ό,τι έγραψα στο ημερολόγιο ενώ καθόμουν στα βράχια.
Η μουσική που άκουσα κοιτώντας τη θάλασσα.

Το ανθοπωλείο.
Η αναζήτηση του Τουρκοπάζαρου.
Το «θρίλερ» στον Πόντε και η βαρκαρόλα του.

Ένα χτύπημα στην πόρτα στις 5:25 τα ξημερώματα.
Το βλέμμα που ανταλλάξαμε όταν έκλεισε η πόρτα.
Η μυρωδιά του καφέ.

Το μπαλκόνι.
Η Πάργα που κοιμάται.
Το κάτω μπαλκόνι.
Το φεγγάρι που δεν είχε δύσει.
Ο ήλιος που είχε αρχίσει να ανατέλλει.
Το τραγούδι που ψιθυρίζαμε.
Το τσιγάρο που έλειπε.
Κάτι ακόμη που έλειπε.

Ο αποχαιρετισμός.
Η υπόσχεση.
Μια αγκαλιά που δείλιασα να ζητήσω.

Ο θόρυβος της βαλίτσας στο πλακόστρωτο.
Τα γέλια στο λεωφορείο.
Ό,τι μάθαμε και ό,τι δε μάθαμε.

Το λεωφορείο στη διαδρομή Πρέβεζα-Θεσσαλονίκη.
Οι πρώτες θέσεις. Ο οδηγός. 
Πάλι το γάλα κακάο έξω από τα Γρεβενά.
Η Θεσσαλονίκη που πρώτη φορά λυπόμουν που έβλεπα. 

Και κυρίως, όλα αυτά που δε θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω με λόγια.
Κερδισμένες μέρες αληθινής ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου