Πλεονασματικός απολογισμός.

Πριν από λίγο έγραψα για τελευταία φορά στο ημερολόγιο του 2012 και το διάβασα από την αρχή ως το τέλος. Ένιωσα μία μικρή νοσταλγία και λίγη πίκρα. Επειδή φεύγει. 

Το 2012 ήταν ένας πανέμορφος χρόνος για μένα. Ο πρώτος ως φοιτήτρια και ως ενήλικη. Η αρχή της αληθινής ζωής. Νέοι φίλοι, πολλές εμπειρίες, αγαπημένα μέρη, συναυλίες και θέατρα, πολλά βιβλία, έντονα συναισθήματα, αλλαγές προς το καλύτερο, αμέτρητες στιγμές ευτυχίας... Από την άλλη, το 2012 ήταν ταυτόχρονα ο χειρότερος χρόνος σε κοινωνικό επίπεδο. Τόσο που ντρέπομαι να λέω πόσο υπέροχος ήταν για μένα. 

Δεν θέτω στόχους για τη νέα χρονιά. Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Ξέρει η ζωή... 

Εύχομαι μόνο το 2013 να φέρει στη ζωή μου ακόμη περισσότερους νέους ανθρώπους, ευτυχισμένες στιγμές και πολλές πολλές αγκαλιές.

Και σε όλον τον κόσμο εύχομαι υγεία, αισιοδοξία και αξιοπρέπεια.

Απεγνωσμένες προσπάθειες.

Μου ήρθαν δύο τρελές ιδέες στο μυαλό.

α) Να γράψω ένα γράμμα σ' εκείνο το παιδί που συναντάω τυχαία μέσα στα πανεπιστήμια και στο οποίο έχει κολλήσει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Να το έχω πάντα μαζί μου και όταν τον ξανασυναντήσω να του το δώσω. Έτσι, χωρίς λόγο.

β) Να πάω σ' εκείνον και να του πω: "Σ' ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ για όσα δεν ξέρεις ότι μου έχεις προσφέρει. Μόνο αυτό έχω να πω. Βαρέθηκα πάντα να ψάχνω λέξεις για να εκφράσω ό,τι νιώθω. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;"

Τι κρίμα που ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιήσω καμία από τις δύο.

 

Για ένα πακέτο τσιγάρα camel.

 Θεσσαλονίκη, 14/12/2012

03:36

Γεια. Δεν με ξέρεις. Και δεν θα με μάθεις ποτέ.  Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να εκφράσω όλα αυτά που μπερδεύονται μέσα στο κεφάλι μου και κάνουν τα πάντα να μοιάζουν τόσο μάταια. Μάλλον δεν θα μπορέσω. Να ένας λόγος που ζηλεύω τους ποιητές. Κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια να μη γίνω μελοδραματική. Παιχνίδι χαμένο εξαρχής. Λοιπόν. Κοίτα. Φαινομενικά έχω τα πάντα. Δυο γονείς που με λατρεύουν. Ένα σπίτι που αγαπώ. Φίλους, κάποιους στενούς, κάποιους όχι. Σπουδές πάνω στο αντικείμενο που επέλεξα. Γενικά, μία ήσυχη, όμορφη ζωή. Έχω συμβιβαστεί με όλα αυτά. Μαθαίνω να νιώθω ευτυχισμένη και να λέω πως τίποτα άλλο δεν ζητάω. Και έρχεσαι μια μέρα εσύ, πρώτα στα όνειρά μου και έπειτα απέναντί μου με σάρκα και οστά, μου τα ανατρέπεις όλα και με κάνεις να συνειδητοποιήσω ή να νιώσω -δεν ξέρω, αλήθεια- πως ουσιαστικά δεν έχω τίποτα. Οι γονείς μου παλεύουν μεταξύ τους και μαζί μου για το ποιος θα με κάνει καλύτερο κακέκτυπο του εαυτού του. Το σπίτι μου με περιορίζει γιατί με κάνει να νιώθω ξένη οπουδήποτε αλλού. Οι φίλοι μου ποτέ δεν με γνώρισαν πραγματικά, έβλεπαν και έκριναν μόνο την επιφάνεια. Οι σπουδές μου δεν έχουν σχέση με τ' όνειρό μου, όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο. Ξέρω πως οι πολλοί με θεωρούν ευτυχισμένη. Εσύ τι πιστεύεις; Πώς ορίζεις την ευτυχία; Σε ρωτάω κι ας ξέρω πως ποτέ δεν θα μάθω την απάντηση. Συνεχίζω. Από τότε που εισέβαλες στη ζωή μου, όπου και να πάω, ό,τι και να κάνω, η μοναξιά που νιώθω είναι ανείπωτη. Δεν έχω ζήσει τίποτα. Βλέπω τους άλλους να ζουν ή να νομίζουν πως ζουν και εγώ απλά παρατηρώ τη ζωή μου να περνάει. Έχω χάσει τον έλεγχο. Είμαι απλός θεατής. Όπως τότε, που με άκουσα να σε ρωτάω αν μπορώ να σου κάνω μια αγκαλιά. Εσύ πότε ένιωσες πρώτη φορά ζωντανός; Γαμώτο, το μισώ όλο αυτό. Μισώ να μονολογώ. Μισώ τον εαυτό μου όταν γίνομαι μελοδραματική. Μισώ την προσπάθειά μου να μη γίνω μελοδραματική. Μισώ την απερισκεψία μου να ανοίγομαι σε ανθρώπους που ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα καταλάβουν. Μισώ την επίδραση που έχουν τα λόγια τους πάνω μου. Κάθε φορά μετανιώνω και κάθε φορά ξανακάνω το ίδιο λάθος. Είναι όμως αυτή η λαχτάρα να μοιραστώ και αυτή η ελπίδα μήπως αυτή τη φορά κάτι αλλάξει. Άραγε αυτοί είναι πεζοί ή εγώ υπερβολική; Δεν ξέρω. Ίσως και τα δύο. Μισώ που σε αφήνω να έχεις τόση επιρροή πάνω μου. Μισώ που ποτέ δεν θα διαβάσεις αυτά που σου γράφω. Μισώ που δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να στέκομαι κάπου παραδίπλα και να απολαμβάνω να σε κοιτώ να αυτοκαταστρέφεσαι.

Τι τα θες... Όλα μάταια. Κείμενο-αυτογκόλ. Ξέρεις εσύ...

Προσωπική επιλογή.

"Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει, 

κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος 

και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση 

πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος..."

 
Πάντα το ίδιο.

Το ανέφικτο, το απαγορευμένο, το ασυνήθιστο, το απροσπέλαστο, το δύσκολο, το απρόσιτο, το καταδικαστέο, το απλησίαστο, το ανήθικο.

Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί την ομορφιά του, που θα υποστείς συνέπειες αν το πλησιάσεις, που ανήκει αλλού, που εκμηδενίζει κάθε ηθική, που οφείλεις να μείνεις μακριά του.

Ένα βλέμμα που προσπαθεί να εκφράσει το θαυμασμό που ποτέ δεν θα εκφραστεί με λέξεις./Μια συνάντηση στο λεωφορείο που υποκαθιστά τις άλλες συναντήσεις που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν./Μια "καλημέρα" που υποκαθιστά όλα αυτά που ποτέ δεν θα ειπωθούν./Η φαντασία που υποκαθιστά την πραγματικότητα.

Κρατάς την αναπνοή σου. Δέχεσαι την ενέργειά του. Αυτό που εκπέμπει. Νιώθεις γεμάτη. Βιώνεις τον έρωτα στην πιο πλήρη του μορφή.

Πάντα έπρεπε να μένεις μακριά από αυτά που ποθείς. Εξαίρεση καμία. Δικό σου είναι το λάθος. Αν είναι λάθος. Εσύ το επιλέγεις. Δεν το αλλάζεις με τίποτα. Δεν θέλεις να το αλλάξεις. Κατά βάθος σου αρέσει. Το αγαπάς. Αυτή είσαι. Ή θα τα ζήσεις όλα ή τίποτα. Το μέτριο δεν είναι αποδεκτό.