Οι σιωπές των κραυγαλέων.

Άλλαξαν οι καιροί.

Κάποτε -και γυρνώ πίσω στο χρόνο-

οι βυζαντινοί γράφαν δημοκρατία

κι εννοούσαν οχλοκρατία.

Σήμερα λέμε οχλοκρατία

κι εννοούμε δημοκρατία.

Είμαστε Όχλος. Αγέλη. Κοτέτσια.

Έχουμε τη μυρωδιά του στάβλου,

τις συνήθειες του κορακιού.

Είμαστε ξέμπαρκα γελάδια

που άλλοτε τρέχουμε κι άλλοτε στέκουμε

να μας στραγγίξουν.

Κι όλα για το τίμιο γάλα.

Μια στ'αριστερό βυζί και μια στο δεξί.

Όποιο βολέψει καλύτερα.

Για το τίμιο γάλα.

Πρέπει όμως να μεταμορφωθούμε σε ελέφαντες.

Στέρεψε από νόημα η ζωή μας.

Η τέχνη κι πολιτική

απλώς λέξεις κι αριθμοί.

Η ίδια μας η ζωή ένα νταβατζιλίκι.

Πληρώνουμε νταβατζιλίκια στ'αυτονόητα,

νταβατζιλίκια στ'ανθρώπινα.

Η αγνότητά μας κατάντησε

ένα νταβατζιλίκι.

Στέρεψε η ζωή μας από έμπνευση.

Γέμισε ο κόσμος γραφικούς:

φασίστες, σατανιστές, χαρτορίχτρες, γκουρού.

Όλα γίναν ένα.

Στέρεψε η ζωή μας από έρωτα.

Πρόστυχες σκηνές και πρόστυχες εικόνες.

Δεν έχουμε τίποτα να αγαπήσουμε.

Παντού η εξουσία.

Μας έκλεψε και την αγάπη.

Θα'ρθει όμως η μέρα που ο άντρας θα πεθαίνει

γερμένος στο πλευρό της γυναίκας.

Κι εκείνη τα μάτια της θα κλείνει

δίχως να περιμένει δικαίωση απ'τη μοίρα.

Πάνω στο πλευρό του άντρα.

Για τον άντρα που αγάπησε.

Η γυναίκα που αγαπήθηκε.

Κι αν προσεύχομαι,

σημαίνει σκέφτομαι το νόημα της ζωής,

ας έχει περισσέψει μέχρι τότε

στον πλανήτη Γη

έστω κι ένα μικρό κλωνάρι.

Χρήστος Νεδελκόπουλος

"Οι σιωπές των κραυγαλέων"

Σατραπεία.

Τί συμφορά, ἐνῶ εἶσαι καμωμένος    
γιά τά ωραία καί μεγάλα ἔργα    
ἡ ἄδικη αὐτή σου ἡ τύχη πάντα    
ἐνθάρρυνσι κ' ἐπιτυχία νά σέ άρνεῖται·    
νά σ' ἐμποδίζουν εὐτελείς συνήθειες,    
καί μικροπρέπειες, κι ἀδιαφορίες.    
Καί τί φρικτή ἡ μέρα πού ἐνδίδεις    
(ἡ μέρα πού ἀφέθηκες κ' ἐνδίδεις),    
καί φεύγεις ὁδοιπόρος γιά τά Σοῦσα,    
καί πιαίνεις στον μονάρχην Ἀρταξέρξη    
πού εὐνοϊκά σέ βάζει στήν αὐλή του,    
καί σέ προσφέρει σατραπεῖες καί τέτοια.    
Καί σύ τά δέχεσαι μέ ἀπελπισία    
αὐτά τά πράγματα ποὺ δὲν τὰ θέλεις.    
Ἄλλα ζητεί ἡ ψυχή σου, γι' ἄλλα κλαίει·    
τὸν ἔπαινο του Δήμου καί τῶν Σοφιστῶν,    
τὰ δύσκολα καὶ τ' ἀνεκτίμητα Εὗγε·    
τὴν Αγορά, τὸ Θέατρο, καί τούς Στεφάνους.    
Αὐτά ποῦ θὰ στὰ δώσει ὁ Ἀρταξέρξης,    
αὐτά ποῦ θὰ τὰ βρεῖς στὴ σατραπεία·    
καὶ τί ζωὴ χωρὶς αὐτά θὰ κάμεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

------------------------------------

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να μην ενδώσω και να μην ακούω τις σειρήνες...
Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα...

Καλό μήνα...