Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Ανώφελες σκέψεις.

Θα ήθελα να μπορούσα να ζήσω σε όλα τα σπίτια που υπάρχουν. Ίσως γι' αυτό να μ' αρέσει τα βράδια να κοιτάζω στα παράθυρα των διαμερισμάτων που έχουν αναμμένο φως και τραβηγμένες κουρτίνες. Γιατί έτσι μπορώ να "κλέψω" λίγο από τη ζωή των ανθρώπων που μένουν εκεί.

Θα ήθελα να μπορούσα να ζήσω σ' εκείνο το σπίτι το χτισμένο σε μεγάλη κλίση στη Νεάπολη, στο άλλο στη Μπαρμπούτα στη Βέροια με τα όμορφα λουλούδια στη βεράντα, σ' ένα από τα σπιτάκια της συνοικίας Ουζιέλ στο Ντεπώ, σ' εκείνο το διαμερισματάκι ακριβώς μπροστά στη θάλασσα στα Σύβοτα της Λευκάδας, σε κάποια από τις μικροσκοπικές μονοκατοικίες με τις πολύχρωμες πόρτες και τα ξύλινα παραθυρόφυλλα στην Άνω Πόλη, σ' εκείνο το μικρό σπιτάκι με την όμορφη αυλή στα Ανώγεια.


Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Σ' ένα μικρό διαμέρισμα με θέα το Βόσπορο στην Κωνσταντινούπολη ή στις πανέμορφες πολυκατοικίες της Βαρκελώνης με τα μικρά και ανθισμένα μπαλκονάκια και συγκεκριμένα σ' εκείνο με τα στριμωγμένα στο μπαλκόνι ποδήλατα.


Θα ήθελα να μπορούσα να περπατήσω σε όλους τους δρόμους και όλα τα σοκάκια του κόσμου, τα μάτια μου να τραβούσαν φωτογραφίες με ένα βλέμμα και να αποτύπωναν κάθε ομορφιά και κάθε ασχήμια τριγύρω.


Θα ήθελα να προλάβαινα να διαβάσω όσα βιβλία υπάρχουν. Θα ήθελα να μπορούσα να γνωρίσω όλους τους ανθρώπους που υπάρχουν και έχουν υπάρξει.


Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι πολλοί. Να είμαι ζωγράφος, ηθοποιός, συγγραφέας και ποιητής, συνθέτης, πιανίστας και βιολιστής, φωτογράφος και γλύπτης.


Θα ήθελα να γνωρίσω τα πάντα.

Θα ήθελα να είμαι τα πάντα.


Βαρκελώνη

Βαρκελώνη

Βαρκελώνη

Μπαρμπούτα, Βέροια

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Ματαιότητα.

Μακάρι να μην είχα την επίγνωση.
Επίγνωση ότι ποτέ μα ποτέ
δεν θα μοιραστούμε μια κούπα ζεστό καφέ,
δεν θα περιπλανηθούμε μαζί στην πόλη,
δεν θα σε δω αγουροξυπνημένο,
δεν θα κολυμπήσουμε μαζί στη θάλασσα,
δεν θα πάμε μια κυριακάτικη βόλτα,
δεν θα σε δω να θυμώνεις,
δεν θα σε δω να διαβάζεις την εφημερίδα σου,
δεν θα σε ακούσω να σιγοτραγουδάς,
δεν θα σε δω στεναχωρημένο,
δεν θα πάμε μαζί σε θερινό σινεμά,
δεν θα συζητήσουμε για ένα βιβλίο,
δεν θα διαβάσεις αυτά που σου γράφω,
δεν θα με αγκαλιάσεις,
δεν θα κάνουμε τίποτα από αυτά τα μικρά, 

ασήμαντα πράγματα που δίνουν νόημα στην κάθε μας μέρα.
 

Επίγνωση ότι σύντομα
θα ξεχάσω το χρώμα των ματιών σου,
θα είναι θαμπή ανάμνηση ο τρόπος που με κοιτούσες,
θα πάψω να νιώθω τη ζεστασιά του αγγίγματός σου,
θα αρχίσω να πιστεύω ότι όλα ήταν ένα όνειρο.


Παρ' όλα αυτά, σ' ευχαριστώ.