Μου ήρθαν δύο τρελές ιδέες στο μυαλό.
α) Να γράψω ένα γράμμα σ' εκείνο το παιδί που συναντάω τυχαία μέσα στα πανεπιστήμια και στο οποίο έχει κολλήσει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Να το έχω πάντα μαζί μου και όταν τον ξανασυναντήσω να του το δώσω. Έτσι, χωρίς λόγο.
β) Να πάω σ' εκείνον και να του πω: "Σ' ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ για όσα δεν ξέρεις ότι μου έχεις προσφέρει. Μόνο αυτό έχω να πω. Βαρέθηκα πάντα να ψάχνω λέξεις για να εκφράσω ό,τι νιώθω. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;"
Τι κρίμα που ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιήσω καμία από τις δύο.
α) Να γράψω ένα γράμμα σ' εκείνο το παιδί που συναντάω τυχαία μέσα στα πανεπιστήμια και στο οποίο έχει κολλήσει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Να το έχω πάντα μαζί μου και όταν τον ξανασυναντήσω να του το δώσω. Έτσι, χωρίς λόγο.
β) Να πάω σ' εκείνον και να του πω: "Σ' ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ για όσα δεν ξέρεις ότι μου έχεις προσφέρει. Μόνο αυτό έχω να πω. Βαρέθηκα πάντα να ψάχνω λέξεις για να εκφράσω ό,τι νιώθω. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;"
Τι κρίμα που ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιήσω καμία από τις δύο.
Πλέον νιώθω να μου φεύγει ένα βάρος περισσότερο όταν διαβάζω αυτά που μου γράφετε παρά όταν κάνω την ανάρτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που έχω μία επιφύλαξη για το εξής σημείο: "Κυρίως όταν τα μάτια της Μαρίας ρεμβάζουν το μέλλον της. Καθώς είναι βέβαιο ότι η Μαρία πρόκειται να ευτυχήσει."
Νομίζω πως διαθέτω τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να οδηγηθώ στην αυτοκαταστροφή. Και δυστυχώς το απολαμβάνω κιόλας.
Πάντως, τόλμησα! Το δεύτερο για αρχή. Και άξιζε το κάθε δευτερόλεπτο.
Μακάρι να είναι όπως τα λέτε. Η αισιοδοξία μου επανήλθε δριμύτερη! Σας ευχαριστώ για άλλη μία φορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές γιορτές και σε εσάς και στους δικούς σας!